zènte s.f. gente. B’haiat zente meda c’era molta gente. Sas zarras, su narrer de sa zente le chiacchiere della gente. Apposturias de sa zente attribuzioni della gente. Lassare narrer sa zente lasciar cantare la gente. | Paga zente bona festa poca gente buona festa. | A cumfromm’a sa zente sa preiga predica adatta all’uditorio. In diversi sensi. | De zente ’ona, de zente mala di buona gente, di cattiva gente. | Sa zente mala la cattiva gente. Mi l’ha leadu sa zente mala me l’han rubato i cattivi. | Zente miserabbile gente miserabile. | Zente isfaccendhada gente sfaccendata. | Zente furistera gente forestiera. | Zente superba, presumida, altera gente superba, presuntuosa, altera. | Zente cun zente e fae cun lardu gente con gente e fave con lardo, accoppiati a scelta. || lat. gens.