zàntara (tz) s.f. beffa, improperio, vergogna, onta. Es sempre igue a beffe e a zantara sta sempre lì beffeggiando e dicendo impropèri. | Esser a zantara ’e sa ’iddha, de totu esser la vergogna del paese, di tutti. Esser sa zantara de sa familia esser l’onta della famiglia. | Fagher a zantara svergognare. Malevadadu! l’hapo fattu a zantara! disgraziato! l’ho colmato di vituperi. | Faghersi a zantara ridursi in cattivo stato. Ha buffadu meda e s’es fattu a zantara ha bevuto molto e s’è ridotto in uno stato pietoso. Ch’es ruttu in su fossu de su ludu e s’es fattu a una zantara è caduto nel fosso fangoso e s’è imbrattato da far pietà.