ùmbra s.f. ombra. S’umbra de su manzanu e de su sero le ombre del mattino e della sera. | De su monte, de su campanile, de su chercu, de s’elighe, de sa figu della montagna, del campanile, della quercia, dell’elce, del fico. | Bettare, dare umbra far ombra. Al fig. dar sospetto. | A s’umbra, in s’umbra all’ombra. | Fatt’a sas umbras, dai umbra in umbra, da’ un’umbra a s’atera, chircare sas umbras da un’ombra all’altra, in cerca delle ombre, cercare le ombre; oziare. Est unu pastore ch’es sempre fatt’a sas umbras, ch’istat dai umbra in umbra, chi chircat sas umbras è un pastore che ama troppo le ombre, che sta troppo in ozio. | Ombra, figura, simbolo. Cust’umbra, custa figura, custu simbulu divinu quest’ombra, questa figura, questo simbolo divino. | Umbra de veridade ombra di verità. Senz’umbra de veridade senz’ombra di verità. | Macchia. Ponner umbra macchiare. | Dubbio. No bi poned umbra peruna non ha alcun dubbio. | Senz’umbra peruna senza scrupolo. | Timire s’umbra sua temere la propria ombra. | Piantas chi cheren s’umbra, chi faghen in s’umbra piante che amano l’ombra. | (fig.) A s’umbra de su campanile all’ombra del campanile. || lat. umbra.