turbàre tr. turbare. Cussu contu piedosu m’ha turbadu quel racconto pietoso m’ha turbato. Turbare sa mente, su coro, sa cuscescia, s’anima turbar la mente, il cuore, la coscienza, l’anima. Turbare s’ordine, sa paghe, sa familia, sa ’iddha turbare l’ordine, la pace, una famiglia, un paese. | rifl. turbarsi. A sa minima contrariedade si turbad e s’iscoraggiat alla minima contrarietà si turba e si scoraggia. S’es turbadu e no ha pius rispostu a filu s’è turbato (confuso) e non ha più risposto a filo. Anche tulbàre. || lat. turbare.