ruìna s.f. rovina. Cuss’affare, cuss’impresa est istada pro nois una vera ruina quell’affare, quell’impresa è stata per noi una vera rovina. | Cussu giovanu es sa ruina de sa domo; sos malos costumenes sun sa ruina de sas viddhas, de sas nassiones quel giovane è la rovina della casa; i cattivi costumi sono la rovina dei paesi, delle nazioni. Cussa familia est andhendhe in ruina quella famiglia va in rovina. Cussu maridu es ponzendhe sa domo in ruina quel marito avvia la famiglia alla rovina. | Totu sos affares sun andhendhe in ruina tutti gli affari vanno in rovina. | Sas ruinas de Pompei le rovine di Pompei. Sas ruinas de Tarros le rovine di Tarros. Inoghe ch’haiad una ’iddha manna e prospera, ei como no che sun sinò sas miserabbiles ruinas qui c’era un villaggio grosso e prospero, e ora non ci son più che miserabili rovine. Sas ruinas de su ponte, de su casteddhu le rovine del ponte, del castello. | Ruina morale rovina morale. || lat. ruina.