prànzu s.m. pranzo. Oe in sa ’e su duttore b’haiat pranzu oggi dal dottore c’era pranzo. Sa di pasto straordinario. Il desinare comune si chiama bustu, ’ustu, ’ustare. | A pranzu (bustu) e a chena a desinare e a cena. | Dare, fagher unu pranzu a sos poveros dare un pranzo ai poveri. | Cumbidare a pranzu invitare a pranzo. | Esser a pranzu: oe so a pranzu in domo de su parracu oggi sono a pranzo dal parroco. Chie faghet pranzu chena isettat chi la fa l’aspetti. || lat. prandium.