piànta s.f. pianta, albero. Pianta de suerzu, de elighe, de mendhula, de pèssighe, de olidone, de caula, de lattuca sughera, elce, mandorlo, pesco, corbezzolo, cavolo, lattuga. Piantas seculares, antigorias, giovanas, altas, bascias, nanas, rampicantes, cuppudas, fozidas, birdes, appampadas, siccas, brujadas, segadas, iscorzadas, intazzadas piante secolari, antichissime, giovani, alte, basse, nane, rampicanti, folte, frondose, verdi, avvampate, secche, bruciate, tagliate, scorzate, fatte a pezzi. Piantas de giardinu, de ortu, de fruttu piante ornamentali, fruttifere. | Pianta de sos pês, de sa manu pianta del piede, palma della mano. Giutto sas piantas de sos pês totu dìligas ho le piante dei piedi tutte indolenzite. Dai pianta ’e pês fin’a cùccuru da capo ai piedi, dai piedi fino al capo. Giugher a unu in pianta ’e manu portare uno in palma di mano, trattarlo molto bene, amarlo. In cussa domo lu gighen in pianta ’e manu in quella casa lo portano in palma di mano. | Pianta de una zittade, de una cheja, de un’istabbilimentu, de unu giardinu pianta d’una città, d’una chiesa, d’uno stabilimento, d’un giardino. Cussu palattu ha chimbe istanzias de pianta quella casa ha cinque vani al pianterreno. Faghere, leare sa pianta de s’asilu disegnare la pianta dell’asilo. | De pianta di pianta, affatto. Maccu ’e pianta matto del tutto. Proite li pones mente? est unu maccu de pianta perché gli dai retta? è matto di sana pianta. | De sana pianta: copiadu de sana pianta copiato di sana pianta. | Ponnersi a sa pianta de unu presentarsi, mettersi a disposizione di uno (Delogu Ibba 393). || lat. planta.