pàgu agg. poco. Hapo pagu pane, paga petta, pagos piattos, pagas cocciares ho poco pane, poca carne, pochi piatti, pochi cucchiai. | sost. Cuntèntadi de su pagu contentati del poco. Ti do su pagu ch’hapo ti do il poco che ho. Hapo unu pagu de pira ho un poco di pere. | avv. Pagu bellu, pagu sabia, pagu prudentes poco bello, poco savia, poco prudenti. Mi piaghes, però pagu mi piaci, ma poco. Ha mandhigadu meda pagu o pagu meda ha mangiato molto poco. | Pagu de bonu poco di buono; ordinario, scadente. Ti dio dare su meu ma es pagu ’e bonu ti darei il mio ma non vale. Naralu a cussu pagu ’e bonu dillo a quell’arnesaccio. | A pagu a poco. A pagu sas burulas, sa supervia! con me poche burle, poca superbia! A pagu sas beffes, a pagu sos vantos hai poco diritto di beffarti di nessuno, di vantarti. | A pagu a pagu a poco a poco, piano piano. Lu fatto, lu pago a pagu a pagu lo faccio, lo pago a poco a poco. Caminad, andhad a pagu a pagu cammina, va piano piano. | De pagu da poco. Est inoghe de pagu è qua da poco tempo. Si cuntentat de pagu si contenta di poco. | Dai pagu da poco tempo. Han cambiadu dai pagu han cambiato da poco tempo. | Cun pagu con poco. Vivet cun pagu vive con poco. | A pagu per volta un po’ per volta. | Como ’e pagu non molto tempo fa, poco tempo fa. Han fraigadu sa domo como ’e pagu han fabbricato la casa poco tempo fa. | Unu pagu, unu bonu pagu un poco, un buon poco. Unu pagu! (esclam.): es maccu ’e ligare. Unu pagu! è matto da legare. Un bel poco! altro che! | Pagu pius pagu mancu poco più poco meno. | De su pagu paghittu vogliate favorire, è poco, pochetto; contentatevi; ve lo do di buon cuore. || lat. paucus, -a, -um.