occasionàriu s.m. (t. teol.) occasionario, che vive nell’occasione prossima di peccato e non la vuole allontanare. Sos cunfessores deven esser meda prudentes in su dare o negare s’assoluscione a sos [occasionarios] i confessori devono esser prudenti nel dare o negare l’assoluzione agli occasionari. || b. lat. occasionarius.