manciàre tr. macchiare, sporcare; guastare. Manciare su pabiru, sos pannos, sa cuscescia, s’anima, s’onore, sos fruttures macchiare la carta, i panni, la coscienza, l’anima, l’onore; guastare le frutta. Manciare de ozu, de chera, de tinta, de ludu macchiare con olio, cera, inchiostro, fango. Manciare de peccadu macchiar di peccato. | rifl. macchiarsi. Custu fogliu s’es totu manciadu questo foglio s’è tutto macchiato. Abbaida comente s’es manciadu custu pèssighe! guarda come s’è guastata questa pesca! | ass. Mi’ chi cussa tinta mànciada bada che quell’inchiostro macchia. || sp. manchar.