mancàda s.f. l’atto di mancare, difettare. Mancada de s’abba, de sa lughe, de su trigu, dai s’iscola il mancar l’acqua, la luce, il grano, dalla scuola. | Sa mancada ch’has fattu a s’appellu la mancata che hai fatto all’appello. | Sa mancada ch’has fattu in su rispondher cun arroganzia la mancanza che hai fatto rispondendo con arroganza. | Sparizione. Sa mancada de sos chentu francos dai subra sa banca la sparizione delle cento lire di sopra la tavola.