isvelenàre tr. svelenare, svelenire. Isvelenare s’attediu, s’odiu svelenare la collera, l’odio. | rifl. svelenirsi. S’est isvelenadu subra de me s’è svelenito su di me. | ass. Fid attediadu meda, ma già had isvelenadu era molto adirato, ma ora s’è svelenito, s’è calmato. | Attediadu ses? già isvelenas sei adirato? ti svelenirai.