istroppiàre tr. storpiare, ferire. L’han istroppiadu a sa conca a colpu ’e pedra l’han ferito alla testa con una sassata. | (fig.) arricchire. Sa morte de su tiu l’had istroppiadu la morte dello zio l’ha arricchito. Istroppiare sas paraulas storpiare le parole. | rifl. ferirsi. Es ruttu e s’est istroppiadu in conca è caduto e s’è ferito alla testa. | rifl. arricchirsi. Cun cussas comporas s’est istroppiadu con quegli acquisti s’è arricchito a dismisura.