istìncu s.m. stinco, tibia. M’ha dadu unu colpu ’e pedra a s’istincu m’ha colpito allo stinco con un sasso. | Gamba. Tue ch’has istincos bonos pone fattu tu che hai buone gambe segui. | Anche scheletro, carcame; ossame. In su campusantu b’had unu muntone de istincos nel cimitero c’è un mucchio d’ossa. | agg. snello, sottile. | Istincu ’e santu stinco di santo. No es zertu un’istincu ’e santu non è certo uno stinco di santo.