ispuntàre tr. spuntare, privare della punta. Hapo già ispuntadu duos agos ho già spuntato due aghi. | (fig.) Ispuntare una rejone, una partida vincere una ragione, una partita. | rifl. perdere la punta. Cust’agu, custu lapis s’est ispuntadu quest’ago, questo lapis s’è spuntato. | intr. spuntare, comparire, sorgere. Ispuntat su sole, su die, sa dente, su trigu, s’erva spunta il sole, il giorno, un dente, il grano, l’erba. | Ispuntarela cun unu spuntarla con uno. Cun isse l’has ispuntada ma cummegus no l’ispuntas con lui l’hai spuntata ma con me non la spunti. Daghi t’ispuntan de nou sas dentes l’has a ispuntare cun cussu quando ti rispunteranno i denti la spunterai con quello lì.