ispuntàda s.f. l’atto di spuntare. A s’ispuntada de su sole, de sa die, de s’omine in s’istradone allo spuntar del sole, del giorno, al comparir dell’uomo sullo stradone. S’ispuntada de su giau, de su lapis, de s’agu lo spuntarsi del chiodo, dell’ago, della matita. S’ispuntada de sas dentes lo spuntar dei denti. S’ispuntada de sa rejone la vittoria della ragione. | Ispuntada ’e pè calcio, pedata. || port. pontapè.