isfàghere tr. disfare, distruggere, rovinare, atterrare. Isfaghere una zittade, unu masone, una familia distruggere una città, una mandra, una famiglia. Fagher e isfaghere fare e disfare. In cussa domo es sa teracca sa chi faghed e isfaghede in quella casa è la serva che fa e disfà. | Isfagher su lettu disfare, scoprire il letto. | rifl. struggersi, sciogliersi. Isfaghersi in lagrimas, in suore struggersi in lacrime, in sudore. | Affaticarsi eccessivamente. S’est isfattu pro salvare sa familia s’è ammazzato per salvar la famiglia. Ndh’had aju de s’isfagher in chijina (Cossu). | Diventar mezze, delle frutta. Custa pira s’est isfatta queste pere son diventate mezze. | Isfaghersi su mundhu disfarsi il mondo, cascare il mondo. Ogni ’olta chi lu contrarian s’isfaghet su mundhu ogni volta che lo contrariano casca il mondo. Caglia, fizu meu, chi no s’isfaghet su mundhu calmati, figlio mio, che non casca il mondo.