iscùdere tr. battere, percotere. Iscudere unu ciaffu, unu punzu, unu calche dare, menare, ammenare uno schiaffo, un pugno, un calcio. | La persona o l’oggetto che si percote va messa al dativo. Had hapidu su coraggiu crudele de iscùdere a su babbu, a sa mama ha avuto il barbaro coraggio di percotere il babbo, la mamma. | intr. Iscuder a calche, a punzos, a ciaffos scalciare, dar dei pugni, degli schiaffi. | rifl. Iscudersi contra de unu lanciarsi contro qualcuno. Si l’est iscuttu e l’ha bettadu a terra gli si è lanciato addosso e l’ha atterrato. | Al fig. Iscudersi a su tribagliu buttarsi al lavoro. Da’ un’annu s’est iscuttu a su tribagliu e campat bene da un anno s’è dato al lavoro e vive bene. | recipr. Sos frades si sun iscuttos pari pari i fratelli si son percossi l’un l’altro. | Iscudere a tittirriolinu scaraventare. | Iscudere a rest’inie battere, percotere all’ultimo sangue, mortalmente.