iscomìniga s.f. scomunica, maledizione. Bettare s’iscominiga lanciare la scomunica, la maledizione. In cussa domo, in cussa ’inza, in cussu trigu paret chi b’hapan bettadu s’iscominiga contro quella casa, contro quella vigna, contro quel seminato pare si sia lanciata la scomunica, invocata la maledizione. | Haer s’iscominiga aver la scomunica, esser disgraziato, non aver fortuna. S’inzeniat cantu podet, poverittu, ma totu l’andhat male, paret ch’hapat s’iscominiga s’ingegna quanto può, poveretto, ma tutto gli va male, pare abbia la scomunica. Esserbi s’iscominiga in unu logu esserci la scomunica. In cussa domo paret chi bi siat s’iscominiga in quella casa pare ci sia la scomunica.