isbrionàre intr. gridare, urlare. No s’istraccat mai de isbrionare non si stanca mai di urlare. | Had aju su parracu de isbrionare dai s’altare e dai sa trona ha un bel gridare il parroco dall’altare e dal pulpito. | tr. rimproverare a voce alta. Su parracu las isbrionad in cheja, ma tantu sun sempre sas matessi il parroco le rimprovera a voce alta, predicando, in chiesa, ma son sempre le stesse. | Custas sun cosas isbrionadas chentu ’oltas in cheja, ma es totu inutile queste cose sono state predicate tante volte in chiesa, ma è inutile. Isbrionalu ’ene, es comente pistare s’abba in su pistone rimproveralo forte, è come pestar l’acqua nel mortaio. Anche ilbrionàre.