isbrigliàda s.f. sbrigliata, strappata di briglia. A s’isbrigliada su caddhu s’es pesadu reu alla sbrigliata il cavallo s’è impennato. | (fig.) rammanzina. L’ha dadu un’isbrigliada chi si ndh’had ammentare pro cantu durat gli ha fatto una rammanzina che se ne ricorderà finché vive. | Leare s’isbrigliada impuntarsi, incapriccire. Ha leadu un’isbrigliada e si ch’es fuida dai domo s’è incapriccita ed è scappata da casa. | Haer o daresi un’isbrigliada aver contrasto, contesa, diverbio. Han hapidu (o s’han dadu) un’isbrigliada, ma poi sun torrados in paghe si sono ben bene bisticciati, però ora hanno fatto la pace. | avv. A s’isbrigliada sfrenatamente. Faeddhare a s’isbrigliada parlare senza freno. Caminare, vivere a s’isbrigliada camminare, vivere senza freno. Anche ilbrigliàda.