isbrigàre tr. sbrigare. Isbrigare una fazzendha, una faina, un’affare, unu tribagliu, una chistione, unu arrejonu sbrigare una faccenda, un affare, un lavoro, una questione, un ragionamento. Isbrigare su passu, sas ancas affrettare il passo, sveltire le gambe. | rifl. sbrigarsi. Isbrìgadi, piccioccu, ch’est intardendhe sbrigati, ragazzo, che si fa tardi. Est unu giovanu chi s’isbrigat è un giovane svelto, che si sbriga. Es tempus de s’isbrigare è tempo di sbrigarsi. Anche ilbrigàre.