isbaulàda 2
s
.
f
. l’azione di abbaiare.
Dagh’ha fattu un’isbaulada su cane s’es calmadu
dopo aver abbaiato un poco, il cane s’è calmato. Al
fig
.
Como no has faeddhadu, ma has fattu un’isbaulada
ora non hai parlato, hai abbaiato.