fiàma s.f. fiamma. Su carvone pesat paga fiama, sa linna sicca dat fiama meda i carboni dan poca fiamma, le legna secche ne dan molta. Sa fiama si pesad alta le fiamme si levano alte. Dare, fagher fiama produrre fiamme. | Dai tesu s’’idian sas fiamas da lontano si vedevano le fiamme. Sas fiamas ndh’’essian dai sos balcones e dai sa cobertura le fiamme uscivano dalle finestre e dal tetto. S’intendhiat sa mùida de sas fiamas s’udiva il rombo delle fiamme. | Ponner a fogu e fiama mettere a fuoco e fiamma. Sos malefazzentes han postu totu su possessu a fogu e fiama i malfattori han messo il podere a fuoco e fiamma. | Fagher fogu e fiama far fuoco e fiamma. Pro resessire in s’intentu fatteit fogu e fiama fece fuoco e fiamma per riuscire nell’intento. | Esser totu in fiamas esser tutto in fiamme. Sa tanca fit tota in fiamas il possesso era tutto in fiamme. | Istudare sas fiamas spengere le fiamme. Al fig. frenare l’ardore, la collera. Istuda unu pagu sas fiamas e poi arrejona spengi un po’ le fiamme e poi ragiona. | Brujare in sas fiamas bruciare nelle fiamme (dell’inferno o del purgatorio). Al fig. soffrir molto. Sos chi brujan in sas fiamas le anime del Purgatorio. | Atteneare sas fiamas fomentare il fuoco. | Lama del coltello o del temperino. Sa fiama de cust’’ulteddhu est aùlda, marrada, no tagliat, no faghed annuddha la lama di questo coltello è ottusa, dentata, non taglia affatto. Che l’ha cravadu in su coro no solu sa fiama ma parte de sa maniga gli ha cacciato nel cuore non solo la lama ma parte del manico.