fentomàre tr. menzionare, ricordare, nominare. Fiza mia ti mentovat meda mia figlia ti nomina con frequenza. S’orfaneddhu istat sempre mentovendhe sa mama morta l’orfanello ricorda sempre la madre morta. S’annu ’e sa carestia si mentovad ancora l’anno della carestia si ricorda ancora. Custa gherra s’had a mentovare pro un’andhada questa guerra si ricorderà per un pezzo. Si faghes custu, custa die si fentomat! se fai questo, questo giorno si ricorderà! | Dignu de lu fentomare degno d’esser ricordato, nominato. | Deu, chi no so dignu de lu fentomare, m’ha sempre assistidu Dio, che non sono neppur degno di nominarlo, mi ha sempre aiutato. | Custas no sun personas, cosas, offesas, mancanzias, iscenas, iscandhalos de fentomare queste non sono persone, cose, offese, mancanze, scene, scandali da ricordare. | Dà’ sa notissia, nara sa cosa coment’este, ma a mie no mi fentomes da’ la notizia, di’ le cose come sono, ma taci il mio nome. | Chie lu fentomat, cussu maccu? chie los fentomat cussos macchines? lui, chi lo nomina? queste pazzie, chi le ricorda? | Intendher fentomare udir parlare. L’hap’intesu fentomare ma no lu connosco ne ho udito parlare, ma non lo conosco. | Fentomare a pane e a casu ricordare a ogni piè sospinto. Poverina, lu fentomad a pane e a casu, ca ndh’es cotta poverina, lo nomina continuamente, perché ne è proprio cotta. | intr. Fentomare de una cosa parlarne. De custu no si ndhe fentomat nemmancu di questo non si parla neppure. Metatesi di → mentovàre.