disvàriu s.m. sviamento, disturbo, ostacolo, impedimento; vagellamento. Haer disvariu esser disturbato, stornato. Sos ladros han hapidu disvariu e no sun potidos intrare i ladri sono stati stornati e non son potuti entrare. Su no esser bennidu ancora es zertu ch’had hàpidu calchi disvariu se non è giunto ancora, certo ha avuto qualche impedimento. Si no hapo disvariu hap’a benner cras se non ci sarà qualche ostacolo, verrò domani. Disvariu de conca, de cherveddhu vagellamento. Più com. isvàriu, ilvàriu. | Diversità, divario. Dai su ch’has nadu a su ch’has fattu b’ha meda disvariu da quel che hai detto a quel che hai fatto c’è molto divario.