càsu 1 s.m. cacio, formaggio. Casu ’elveghinu (berveghinu, ’arveghinu), bàcchinu, cràbinu cacio pecorino, vaccino, caprino; ~ cottu incotto, caciola; ~ fittu serrato; ~ pertuntu, ispunzattu bucherellato; ~ marzu, fràzigu marcio; ~ friscu o nou, siccu o istajonadu o ’ezzu fresco, stagionato, vecchio; ~ boltadu, furriadu girato; ~ rattadu grattugiato; ~ filadu, filante, filaghe cacio fresco, cotto, che fila: maccari siat de casu filadu (Mereu); ~ bischidu, ’ischidu inacidito. | Pezza de casu forma di cacio. Pezzitta o pezzizola piccola forma, formella, formaggiolo. Pischeddha de casu, o casu de pischeddha formaggio. Casu a pezza formaggio, per distinguerlo dalle caciole. Rattare su casu grattugiare il cacio per i maccheroni. Bettare su casu o cundhire cun su casu condire i maccheroni col cacio. | Restare che maccarrones chena casu restar con un palmo di naso. Dagh’han bidu sa cascia boida, sun restados che maccarrones chena casu quando han visto la cassa vuota, son rimasti con un palmo di naso. | Pane e casu pane e cacio. Bustare, chenare, merendhare, ismurzare a pane e casu mangiare al desinare, a cena, a merenda, a colazione pane e cacio, senz’altro companatico. Viver, campare, istare a pane e casu vivere poveramente. Anche come sost. Su paneccasu (parola composta). A mie a intardos mi piaghet meda su paneccasu a me di quando in quando piace mangiare pane e cacio. | Casu porchinu cacio porcino, una cosa che non si trova.