càscu 1 s.m. sbadiglio. | A cascos nelle frasi esser, istare sbadigliare più d’una volta. Custu pizzinnu est a cascos, signale ch’ha sonnu questo fanciullo sbadiglia e risbadiglia, è segno che ha sonno. In sa preiga fulanu istat sempre a cascos durante la predica il tale sta sempre sbadigliando. | Bocchire sos cascos reprimere gli sbadigli a metà. Mi ’occhis sos cascos e mi faghet male mi reprimi a metà gli sbadigli e mi fa male. | A cascos mannos a sbadigli sgangherati. | Cascos de famine, de sonnu, o de noja sbadigli per fame o sonno o fastidio. | Dare sos cascos boccheggiare, spirare. | Sos ultimos cascos le ultime boccheggiate, l’espirazione. Candho fit dendhe sos ultimos cascos l’hamus sinnadu quando boccheggiava l’abbiamo segnato (con la candela benedetta). Isbarrare dai sos cascos smascellarsi dagli sbadigli. | Apertura di bocca per parlare. A su primu cascu, ti ’etto a terra se apri bocca, ti atterro. || gr. (chásko) χάσκω.