cantòne 1 s.f. poesia, componimento poetico, specialm. lirico. Non è la canzone italiana. Cantone de ’antu, de ispreju poesia in lode, in biasimo. | Cantone de rier, de piangher poesia satirica, bernesca, seria, elegiaca. | Cantone de amore poesia amorosa. | Cantone sacra o de cheja o de santos poesia sacra. | Esser sempre a una cantone, a cantone posta ripetere insistentemente, noiosamente qualche cosa. | Esser sempre sa matessi cantone esser sempre la stessa cosa. | Ponner cantone comporre poesie, per lo più di biasimo. Si mi faghes custu ti ponzo cantone se mi fai questo ti combino una bella poesia. Subra su fattu suzzessu hana postu una cantone sopra l’avvenimento han composto una poesia. | Ponner a unu in cantone renderlo degno d’esser nominato in qualche poesia. L’hana posta in sa cantone de ’antu, e no poded istar in pannos l’hanno inclusa nella poesia encomiastica e non cape nei panni. L’han postu in sa cantone de ispreju e no lu podet baliare l’hanno nominato nella satira e non può tollerarlo. | Ponner cantones comporre poesie. S’arte de ponner cantones professione di poeta. Ischire una cosa a cantone sapere una cosa a menadito. Signor maestro, l’ischimus a cantone (Capece). Su mal’anzenu l’ischin a cantone (Mereu).