càntara s.f. gridìo, frastuono, nenia, lamentela. Esser a cantara insistere supplicando, lamentando. Dai candho ses cue a cantara! da quando stai lì con codesta nenia! | Lassare sa cantara, finire sa cantara smettere d’implorare, d’annojare con le richieste. | Lassami, finimi sa cantara, e baediche! finisci codesta nenia e va via! | A cantara posta, fatta con importuna, insistente nenia di richieste. Est un’ora cue, a cantara posta, bogachela fora! è lì che domanda con le sue nenie da un’ora, mandala via! | Pesaresi a cantara levarsi a rumore. Si dên pesare a cantara, fattendhesi de me sa beffe e zàntara si leveranno tutti a gran voce, beffeggiandomi e schernendomi (Pis.).