cabulàre tr. sorpassare. Più spesso cabulàreche (che ci pleon.). Su fizu ch’ha cabuladu su babbu il figlio ha sorpassato il padre. A como ch’hamus cabuladu chimbe cantoneras finora abbiamo sorpassato cinque case cantoniere. | intr. andar innanzi, scomparire, finire. Su teraccu ch’es cabuladu accuddh’ala de su montiju il servo è scomparso di là dalla collina. Su tempus che cabulat lestru il tempo fugge. Càbula, chi deo sigo va innanzi, ch’io ti seguo.