andhàda s.f. andata. Bona siat s’andhada. Andhada e torrada, andhada e bènnida andata e ritorno. Bona s’andhada e mezus sa torrada. A s’andhada all’andata. S’andhada ’e tottu morte. Fagher s’andhada ’e totu o semplic. s’andhada: babbu es fattendhe s’andhada ’e totu. Su vicariu es fattendhe s’andhada. Andhada ’e maccos partenza da matti, sia a causa di cattivo tempo, o di poca speranza di un qualsiasi frutto, o per la lunga assenza. Sun andhados a cazza, ma a custa die e senza cane, est un’andhada ’e maccos! sono stati matti a partire, questa non è giornata da caccia, senza cani poi! Fagher s’andhada de sos maccos trattenersi troppo in un luogo. Sun ancora a torrare, issos faghen sempre s’andhada ’e sos maccos non sono ancora rincasati, han sempre l’usanza di trattenersi troppo. Fagher s’andhada de su corvu a bidere far la partenza del corvo noetico, andare e non tornare. | Andhada ’e tempus, o semplic. andhada tratto di tempo. B’es già un’andhada ’e tempus, un’andhada v’è già un bel tratto di tempo. Un’andhada ses cue a cràmida! si no t’istraccas tue, già bistas un’andhada da quando m’importuni con le tue suppliche! se non ti stanchi tu, la duri ancora un bel tratto. | Andhada de su corpus evacuazione, andata del corpo.