abbìtu s.m. dimora, abitazione come atto o stato. Cussas naes isfozidas / sun abbitu de istrias (An.). Fagher, tenner, haer abbitu dimorare, frequentare. S’anima chi no tenet como abbitu (Caddeo). Ue solides fagher sos abbitos (P. Cherchi). Chi faghides abbitu in sas aèras che abitate nell’aria (Mele). Solu in sas roccas hap’haer abbitu (Pilucca).